آلاله - برج یا محل تدفین

گذشتگان بر این باور بودند که جهان از 4 عنصر: آب، خاک ، آتش، هوا تشکیل شده است.

آنان بر این باور بودند که مرگ نه تنها نابودی نیست بلکه سفر به جهانی دیگر است. در آیین زرتشتی پس از مرگ هر شخص جسد وی را به برج خاموش یا دخمه میبردند تا بدون آلوده کردن عناصر طبیعی، جسم او را به طبیعت بازگردانند.

این دخمه ها طبق قواعد و اصول خاصی ساخته می شدند. مکان اجسام مرد و زن و کورک هر یک از یکدیگر متفاوت بود و در نهایت اجساد مردگان خوراک کرکس ها و سایر پرندگان می شد.

آنان که در کنار دریا می زیستند، مردگان خود را به آب می انداختند، جنگل نشینان پیکر مردگان را در آتش میسوزاندند، ساکنان دشت ها اجساد را به خاک می سپردند و آن هایی که در کوهستان های سرد و برف گیر بودند، پیکر مردگان را در دخمه ها و یا در هوا می گذاشتند.

دخمه چیست؟

محوطه ای است که در بالای کوه بلندی واقع سده و در فاصله زیادی تا روستا وآبادی اطراف دارد.

دیواره های اطراف آن از سنگ و سیمان ساخته شده است و یک درب کوچک آهنی برای ورود و خروج نیز وجود دارد.

محیط آن حدود 100 متر است و سطح داخلی آن از دیوار به طرف مرکز سراشیب بوده و در وسط دخمه چاه عمیقی وجود دارد که به 4چاه عمیق تر حفر شده است.

چاه ها تا عمق یک متری با شن و ماسه پر شده اند.

زرتشتیان چاه وسطی دخمه  را سراده میگویند که به معنای جای استخوان است.

بر بلندای کوهی رسوبی و کم ارتفاع به نام کوه دخمه که در 15 کیلومتری جنوب شرق یزد و در حوالی منطقه صفاییه قرار دارد، 2عمارت سنگی برج مانند با فضای میان تهی قرار دارد که به آن دخمه یا دادگاه زرتشتیان می گویند.

زرتشتیان از دیرباز اموات خویش را طبق اصول و فرهنگ و آداب و سنت مذهبی خود، مراسم ویژه ای داشتند.اموات را در دخمه قرار می دادند تا طعمه کرکس های های اطراف شوند.

وسط دخمه چاهی وجود دارد که استخوان های به جا مانده  از اجساد را در داخل آن می انداختند. پس از مدتی و طی مراسمی خاص محوطه ی داخل دخمه توسط زرتشتیان جارو و ضدعفونی می شد و دوباره مورد استفاده قرار میگرفت.

در حقیقت محوطه داخلی دخمه مانند گورستانی بود که چندین بار از آن استفاده می شد.